در آينه بنگر كه صفا را نگري
در باغ ببين كه غنچه ها را نگري
در خلقت خود به چشم انديشه نگر
تا مرتبه ي صنع خدا را نگري
در باغ ببين كه غنچه ها را نگري
در خلقت خود به چشم انديشه نگر
تا مرتبه ي صنع خدا را نگري
صفحه ها
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 524294
تعداد نوشته ها : 1397
تعداد نظرات : 21
Rss
طراح قالب
محمدرضا عابدي
مرا بود گل اشكي به زير هر قدمي
كه زير پاست بسي روي نتزنين صنمي
نگاه مست ميفكن به خاك راه از ناز
هزار نرگس چشمست زير هر قدمي
روان زنده ندديم به شهر مرده دلان
مگر خدا برساند به ما مسيح دمي
زمانه قصر شهان را به چنگ طوفان داد
نه بزم ماند ونه خسرو نه جام مي نه جمي
از اين سرا چو روي جاودانه خواهي ماند
كه نيست هستي مارا نشاني از عدمي
به خارزار جهان در صفا چنان گل باش
به بوي آنكه به
گلزار آخرت بچمي
به تاج پادشهان سر فرو نمي آرم
چو من به عمر نديدي گداي محتشمي
دژم مشو كه رسد خوان عيش بي كم و بيش
به خنده لب بگشا بي خيال بيش و كمي
دلم گرفت ز قرياد شوق و بانگ نشاط
چه خوش بود كه برآيد صداي پاي غمي
دلي سرور شناسد كه لطف غم داند
مخواه نغمه ي ني
بي نواي زير و بمي
اگر چو مهر زني نقش مهر بر دل خلق
چه حاجتت كه زني سكه بر سر درمي
بسي اديب نمايان بي اثر ديدم
نه دانشي نه كتابي نه گردش قلمي
ز مرگ روح نخيزد كسي كه مرده دلست
هزار نفخه اگر در روان او بدمي
شگفت نيست كه چون غنچه نامه گلرنگست
زدم ز خون دل خود
به برگ ها رقمي
اگر نبود مرا قصر زرنگار چه باك
با بام كاخ سخن بركشيده ام علمي
كه زير پاست بسي روي نتزنين صنمي
نگاه مست ميفكن به خاك راه از ناز
هزار نرگس چشمست زير هر قدمي
روان زنده ندديم به شهر مرده دلان
مگر خدا برساند به ما مسيح دمي
زمانه قصر شهان را به چنگ طوفان داد
نه بزم ماند ونه خسرو نه جام مي نه جمي
از اين سرا چو روي جاودانه خواهي ماند
كه نيست هستي مارا نشاني از عدمي
به خارزار جهان در صفا چنان گل باش
به بوي آنكه به
گلزار آخرت بچمي
به تاج پادشهان سر فرو نمي آرم
چو من به عمر نديدي گداي محتشمي
دژم مشو كه رسد خوان عيش بي كم و بيش
به خنده لب بگشا بي خيال بيش و كمي
دلم گرفت ز قرياد شوق و بانگ نشاط
چه خوش بود كه برآيد صداي پاي غمي
دلي سرور شناسد كه لطف غم داند
مخواه نغمه ي ني
بي نواي زير و بمي
اگر چو مهر زني نقش مهر بر دل خلق
چه حاجتت كه زني سكه بر سر درمي
بسي اديب نمايان بي اثر ديدم
نه دانشي نه كتابي نه گردش قلمي
ز مرگ روح نخيزد كسي كه مرده دلست
هزار نفخه اگر در روان او بدمي
شگفت نيست كه چون غنچه نامه گلرنگست
زدم ز خون دل خود
به برگ ها رقمي
اگر نبود مرا قصر زرنگار چه باك
با بام كاخ سخن بركشيده ام علمي
به بستان ها نسيم نو بهار
به جنگل ها سرود آبشارم
به هر صحرا پيام فرودينم
به هر گلشن نواي جويبارم
به چشم مهوشان الماس اشكم
به گوش
نازنينان گوشوارم
ز عهد كودكي درس محبت
چ خوش تعليم داد آموزگارم
منم نقاش و با اشكي چو شنگرف
زنم بر چهره نقشي بي نگارم
گلنداما به گيوسي تو سوگند
كه بي چشمان مستت در خمارم
اگر يارم شوي منت پذيرم
و گر خوارم كني خدمتگزارم
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت كه از جان شرمسارم
من آن يعقوب غمگينم كه عمريست
ز هجران دو يوسف اشكبارم
زمانه ديدن من بر نتابد
كه چون خاري به چشم روزگارم
به در بردم ز ميدان گوي معني
كه در دشت بلاغت تكسوارم
به جمع دوستان صفرم ز تسليم
و گر دشمن بر آيد صد هزارم
غلام
آن حريفانم كه دانند
به ملك لفظ و معني شهريارم
رسد روزي كه دشمن هم ز خجلت
گل اشكي فشاند بر مزارم
به جنگل ها سرود آبشارم
به هر صحرا پيام فرودينم
به هر گلشن نواي جويبارم
به چشم مهوشان الماس اشكم
به گوش
نازنينان گوشوارم
ز عهد كودكي درس محبت
چ خوش تعليم داد آموزگارم
منم نقاش و با اشكي چو شنگرف
زنم بر چهره نقشي بي نگارم
گلنداما به گيوسي تو سوگند
كه بي چشمان مستت در خمارم
اگر يارم شوي منت پذيرم
و گر خوارم كني خدمتگزارم
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت كه از جان شرمسارم
من آن يعقوب غمگينم كه عمريست
ز هجران دو يوسف اشكبارم
زمانه ديدن من بر نتابد
كه چون خاري به چشم روزگارم
به در بردم ز ميدان گوي معني
كه در دشت بلاغت تكسوارم
به جمع دوستان صفرم ز تسليم
و گر دشمن بر آيد صد هزارم
غلام
آن حريفانم كه دانند
به ملك لفظ و معني شهريارم
رسد روزي كه دشمن هم ز خجلت
گل اشكي فشاند بر مزارم
اي ياد تو در ظلمت شب همسفر من
وي نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشي نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وين اشك دمادم
كه بود پرده در من
در عطر چمن هاي جهان بوي تو ديدم
در برگ درختان سر گيسوي تو ديدم
هر منظره را منظري از روي تو ديدم
چشم همه ي عالميان سوي تو ديدم
با ياد تو شادست دل در به در من
از نور تو مهتاب فلك آينه پوشست
وز بوي تو هر غنچه و گل عطر فروشست
دريا به تمناي
تو در جوش و خروشست
عكس تو به هر آب فند چشمه نوشست
خود ديده بود آينه ي حق نگر
داني تو كه در راه وصالت چه كشيدم
چون تشنه ي گرمازده ي خسته دويدم
بسيار از اين شاخه به آن شاخه پريدم
آخر به طربخانه ي عشق تو رسيدم
ام به طلب سوخت همه بال و پر من
غم نيست كسي را
كه دلش سوي خدا بود
در خلوت خود شب همه شب مست دعا بود
جانش به درخشندگي آينه ها بود
بيچاره اسيري كه گرفتار طلا بود
گويد كه بود آتش من سيم و زر من
هر جا نگرم يار تويي جز تو كسي نيست
از غم نفسم سوخت ولي همنفسي نيست
بي نغمه ي تو باغ جهان جز قفسي نيست
غير
از تو به فرياد كسان دادرسي نيست
اي دوست تويي دادرس و دادگر من
محروم كسي كز تو جدا بود و ندانست
در گوش دلش از تو صدا بود و ندانست
آثار تو در ارض و سما بود و ندانست
عالم همه آيات خدا بود و ندانست
اي واي اگر نفس شود راهبر من
هر پل كه مرا از تو جدا كرد شكستم
هر رشته نه پيوند تو را داشت گسستم
آن در كه نشد غرفه ي ديدار تو بستم
صد شكر كه از باده ي توحيد تو مستم
هرگز نرود مستي اين مي ز سر من
راه تو مرا از ره بيگانه جدا كرد
ياد تو مرا از غم بيهوده رها كرد
عشق تو مرا شاعر انگشت نما كرد
گفتم به همه خلق كه اين طرفه خدا
كرد
بي لطف توكاري نرود از هنر من
من بي كسم و جز تو خدايي كه ندارم
گر از سر كويت بروم رو به كه آرم
بر خاك درت گريه كنان سر بگذارم
خواهم كه به آمرزش تو جان بسپارم
اينست دعاي شب و ذكر سحر من
وي نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشي نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وين اشك دمادم
كه بود پرده در من
در عطر چمن هاي جهان بوي تو ديدم
در برگ درختان سر گيسوي تو ديدم
هر منظره را منظري از روي تو ديدم
چشم همه ي عالميان سوي تو ديدم
با ياد تو شادست دل در به در من
از نور تو مهتاب فلك آينه پوشست
وز بوي تو هر غنچه و گل عطر فروشست
دريا به تمناي
تو در جوش و خروشست
عكس تو به هر آب فند چشمه نوشست
خود ديده بود آينه ي حق نگر
داني تو كه در راه وصالت چه كشيدم
چون تشنه ي گرمازده ي خسته دويدم
بسيار از اين شاخه به آن شاخه پريدم
آخر به طربخانه ي عشق تو رسيدم
ام به طلب سوخت همه بال و پر من
غم نيست كسي را
كه دلش سوي خدا بود
در خلوت خود شب همه شب مست دعا بود
جانش به درخشندگي آينه ها بود
بيچاره اسيري كه گرفتار طلا بود
گويد كه بود آتش من سيم و زر من
هر جا نگرم يار تويي جز تو كسي نيست
از غم نفسم سوخت ولي همنفسي نيست
بي نغمه ي تو باغ جهان جز قفسي نيست
غير
از تو به فرياد كسان دادرسي نيست
اي دوست تويي دادرس و دادگر من
محروم كسي كز تو جدا بود و ندانست
در گوش دلش از تو صدا بود و ندانست
آثار تو در ارض و سما بود و ندانست
عالم همه آيات خدا بود و ندانست
اي واي اگر نفس شود راهبر من
هر پل كه مرا از تو جدا كرد شكستم
هر رشته نه پيوند تو را داشت گسستم
آن در كه نشد غرفه ي ديدار تو بستم
صد شكر كه از باده ي توحيد تو مستم
هرگز نرود مستي اين مي ز سر من
راه تو مرا از ره بيگانه جدا كرد
ياد تو مرا از غم بيهوده رها كرد
عشق تو مرا شاعر انگشت نما كرد
گفتم به همه خلق كه اين طرفه خدا
كرد
بي لطف توكاري نرود از هنر من
من بي كسم و جز تو خدايي كه ندارم
گر از سر كويت بروم رو به كه آرم
بر خاك درت گريه كنان سر بگذارم
خواهم كه به آمرزش تو جان بسپارم
اينست دعاي شب و ذكر سحر من
نازنينم پسرم
عكس پر خنده ي دوران طفوليت تو
رو در روي منست
دل او سوي خداست
چشم او سوي منست
خنده ات مي بردم در دل دوران قديم
كه جوان بودم و شاد
شايد اين خنده ي تو
خنده بر روشني موي منست
آري اي نور دلم
موي شبرنگ قديمم امروز
موي همرنگ پر قوي منست
پسرم آگه باش
هركسي فصل زمستان و بهاري دارد
آدمي زاده به هر دوره شكاري دارد
گر كه نيروي جواني نبود در تن من
اي زمان آهوي
شعر
در كمند من و نيروي منست
جان بابا سر بانوي سخن
همه شب بر سر زانوي منست
هر نفس دختر دلبند غزل
در كنار من و پهلوي منست
تو نداني كه چه گل ها بدمد از قلمم
روح گلزار جهان گوشه ي مشكوي منست
باز هم خنده بزن
كه گل خنده ي تو
در زمستان اميد
در
غمم تنهايي
يا به هر مرحله داروي منست
پسرم
گر چه از من دوري
عكس پر خنده ي دوران طفوليت تو
رو درروي منست
دل او سوي خداست
چشم او سوي منست
تو كه فرزند مني شعر خداوند مني
نگه عاطفه خيز و لب پرخنده ي تو
چشمه ي عشق من و مرغ سخنگوي منست
عكس پر خنده ي دوران طفوليت تو
رو در روي منست
دل او سوي خداست
چشم او سوي منست
خنده ات مي بردم در دل دوران قديم
كه جوان بودم و شاد
شايد اين خنده ي تو
خنده بر روشني موي منست
آري اي نور دلم
موي شبرنگ قديمم امروز
موي همرنگ پر قوي منست
پسرم آگه باش
هركسي فصل زمستان و بهاري دارد
آدمي زاده به هر دوره شكاري دارد
گر كه نيروي جواني نبود در تن من
اي زمان آهوي
شعر
در كمند من و نيروي منست
جان بابا سر بانوي سخن
همه شب بر سر زانوي منست
هر نفس دختر دلبند غزل
در كنار من و پهلوي منست
تو نداني كه چه گل ها بدمد از قلمم
روح گلزار جهان گوشه ي مشكوي منست
باز هم خنده بزن
كه گل خنده ي تو
در زمستان اميد
در
غمم تنهايي
يا به هر مرحله داروي منست
پسرم
گر چه از من دوري
عكس پر خنده ي دوران طفوليت تو
رو درروي منست
دل او سوي خداست
چشم او سوي منست
تو كه فرزند مني شعر خداوند مني
نگه عاطفه خيز و لب پرخنده ي تو
چشمه ي عشق من و مرغ سخنگوي منست
ديدم از كوچه ي ما با دگران مي گذري
با دلم گقتم نگاهت : نگران مي گذري
خبرت هست كه دل از تو بريدم زين روي
ديده مي بندي و چو بي خبران مي گذري
گاه
بشكفته چو گلهاي چمن مي آيي
روزي آشفته چو شوريده سران مي گذري
ما نظر از تو گرفتيم چه رفته است تو را
كه به ناز از بر صاحبنظران مي گذري
بگذر از من كه ندارم سر ديدار تو را
چه غمي دارم اگر با دگران مي گذري
اي بسا ماهرخان را كه در آغوش گرفت
خاك راهي كه عروسانه بر
آن ميگذري
ناز مفروش و از اين كوچه خرامان مگذر
كه به خواري ز جهان گذران مي گذري
تو هم اي يار چو آن قوم كه در خاك شدند
روزي از كارگه كوزه گران مي گذري
با دلم گقتم نگاهت : نگران مي گذري
خبرت هست كه دل از تو بريدم زين روي
ديده مي بندي و چو بي خبران مي گذري
گاه
بشكفته چو گلهاي چمن مي آيي
روزي آشفته چو شوريده سران مي گذري
ما نظر از تو گرفتيم چه رفته است تو را
كه به ناز از بر صاحبنظران مي گذري
بگذر از من كه ندارم سر ديدار تو را
چه غمي دارم اگر با دگران مي گذري
اي بسا ماهرخان را كه در آغوش گرفت
خاك راهي كه عروسانه بر
آن ميگذري
ناز مفروش و از اين كوچه خرامان مگذر
كه به خواري ز جهان گذران مي گذري
تو هم اي يار چو آن قوم كه در خاك شدند
روزي از كارگه كوزه گران مي گذري
در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل
بلبخند مي زنم چو بيابم نشان گل
در جشن باغ خنده ي گل را عزيز دار
شادي گزين كه دير نپايد زمان گل
در بستري ز
عطر بخواباندت به ناز
يك شب اگر به باغ شوي ميهمان گل
گل را مچين ز شاخه كه گريان شود بهار
با گل وفا كنيد شما را به جان گل
آغوش خويش بستر بلبل كند ز مهر
اي جان من فداي دل مهربان گل
وقتي تگرگ مي شكند جام لاله را
از داغ او به گريه فتد باغبان گل
گويد كه عمر مي
گذرد با شتاب باد
بشنو حديث رفتن خود از زبان گل
گر عاشقي بيا و ببين لطف عشق را
شبنم چه نرم بوسه زند بر دهان گل
الماس دانه دانه ي شبنم به گل نگر
بس ديدنيست چهره ي گوهر نشان گل
دست بهار گوهر باران صبح را
همچون نگين نشانده چه زيبا ميان گل
به به چه
دلرباست كه ماهي در آفتاب
زلف بلند خويش كند سايبان گل
كو شهرزاد عنچه لبم در شب بهار ؟
تا بشنوم به بوسه از او داستان گل
بلبخند مي زنم چو بيابم نشان گل
در جشن باغ خنده ي گل را عزيز دار
شادي گزين كه دير نپايد زمان گل
در بستري ز
عطر بخواباندت به ناز
يك شب اگر به باغ شوي ميهمان گل
گل را مچين ز شاخه كه گريان شود بهار
با گل وفا كنيد شما را به جان گل
آغوش خويش بستر بلبل كند ز مهر
اي جان من فداي دل مهربان گل
وقتي تگرگ مي شكند جام لاله را
از داغ او به گريه فتد باغبان گل
گويد كه عمر مي
گذرد با شتاب باد
بشنو حديث رفتن خود از زبان گل
گر عاشقي بيا و ببين لطف عشق را
شبنم چه نرم بوسه زند بر دهان گل
الماس دانه دانه ي شبنم به گل نگر
بس ديدنيست چهره ي گوهر نشان گل
دست بهار گوهر باران صبح را
همچون نگين نشانده چه زيبا ميان گل
به به چه
دلرباست كه ماهي در آفتاب
زلف بلند خويش كند سايبان گل
كو شهرزاد عنچه لبم در شب بهار ؟
تا بشنوم به بوسه از او داستان گل
عاقبت صيد سفر شد يار ما يادش به خير
نازنيني بود و از ما شد جدا يادش به خير
با فراقش ياد من تا عهد ديرين پر گرفت
گفتم اي دل سالهاي جانفزا يادش
به خير
آن لب خندان كه شب هاي غم و صبح نشاط
بوسه مي زد همچو گل بر روي ما يادش به خير
با همه بيگانه ماندم تا كه از من دل بريد
صحبت آن دلنواز آشنا يادش به خير
روز شيدايي دلم رقصد كه سامان زنده باد
شام تنهايي به خود گويم سها يادش به خير
آن زمانها كز گل ديدار
فرزندان خويش
داشتم گلخانه در باغ صبا يادش به خير
من جوان بودم ميان كودكان گرمخوي
روزگار الفت و عهد وفا يادش به خير
شب كه از ره مي رسيدم خانه شور انگيز بود
اي خدا آن گير و دار بچه ها يادش به خير
شيون سامان به كيوان بود از جور سهيل
زان ميان اشك سها وان ماجرا يادش
به خير
تار گيسوي سهيلا بود در چنگش سروش
قيل و قال دخترم در سرسرا يادش به خير
قصه مي گفتم براي كودكان چون شهرزاد
داستان دزد و نارنج طلا يادش به خير
سالهاي عشرت ما بود و فرزندان چو ماه
اي دريغ ان سالها وان ماهها يادش به خير
يار رفت و عمر رفت و جمع ما پاشيده شد
راستي خوش عشرتي بود اي خدا يادش به خير
مي رسد روزي كه از من هم نماند غير ياد
آن زمان بر تربتم گويي كه ها يادش به خير
نازنيني بود و از ما شد جدا يادش به خير
با فراقش ياد من تا عهد ديرين پر گرفت
گفتم اي دل سالهاي جانفزا يادش
به خير
آن لب خندان كه شب هاي غم و صبح نشاط
بوسه مي زد همچو گل بر روي ما يادش به خير
با همه بيگانه ماندم تا كه از من دل بريد
صحبت آن دلنواز آشنا يادش به خير
روز شيدايي دلم رقصد كه سامان زنده باد
شام تنهايي به خود گويم سها يادش به خير
آن زمانها كز گل ديدار
فرزندان خويش
داشتم گلخانه در باغ صبا يادش به خير
من جوان بودم ميان كودكان گرمخوي
روزگار الفت و عهد وفا يادش به خير
شب كه از ره مي رسيدم خانه شور انگيز بود
اي خدا آن گير و دار بچه ها يادش به خير
شيون سامان به كيوان بود از جور سهيل
زان ميان اشك سها وان ماجرا يادش
به خير
تار گيسوي سهيلا بود در چنگش سروش
قيل و قال دخترم در سرسرا يادش به خير
قصه مي گفتم براي كودكان چون شهرزاد
داستان دزد و نارنج طلا يادش به خير
سالهاي عشرت ما بود و فرزندان چو ماه
اي دريغ ان سالها وان ماهها يادش به خير
يار رفت و عمر رفت و جمع ما پاشيده شد
راستي خوش عشرتي بود اي خدا يادش به خير
مي رسد روزي كه از من هم نماند غير ياد
آن زمان بر تربتم گويي كه ها يادش به خير
زندگي يعني چه يعني آرزو كم داشتن
چون قناعت پيشگان روح مكرم داشتن
ديو از دل راندن و نقش سليماني زدن
بر نگين خاتم خود اسم اعظم داشتن
كنج
درويشي گرفتن بي نياز از مردمان
وندر آن اسباب دولت را فراهم داشتن
جامهي زيبا بر اندام شرف آراستن
غير لفظ آدمي معناي آدم داشتن
قطره ي اشكي به شبهاي عبادت ريختن
بر نگين گونه ها الماس شبنم داشتن
نيمشب ها گردشي مستانه در باغ نياز
پاكي عيسي گزيدن عطر مريم داشتن
با صفاي دل ستردن اشك بي تاب يتيم
در مقام كعبه چشمي هم به زمزم داشتن
تا برآيد عطر مستي از دل جام نشاط
در گلاب شادماني شربت غم داشتن
مهتر رمز بزرگي در بشر داني كه چيست
مردم محتاج را بر خود مقدم داشتن
ديو از دل راندن و نقش سليماني زدن
بر نگين خاتم خود اسم اعظم داشتن
كنج
درويشي گرفتن بي نياز از مردمان
وندر آن اسباب دولت را فراهم داشتن
جامهي زيبا بر اندام شرف آراستن
غير لفظ آدمي معناي آدم داشتن
قطره ي اشكي به شبهاي عبادت ريختن
بر نگين گونه ها الماس شبنم داشتن
نيمشب ها گردشي مستانه در باغ نياز
پاكي عيسي گزيدن عطر مريم داشتن
با صفاي دل ستردن اشك بي تاب يتيم
در مقام كعبه چشمي هم به زمزم داشتن
تا برآيد عطر مستي از دل جام نشاط
در گلاب شادماني شربت غم داشتن
مهتر رمز بزرگي در بشر داني كه چيست
مردم محتاج را بر خود مقدم داشتن
هم سخن بسيار ديدم همره همدل كجاست
عالم از ديوانه پر شد مردم عاقل كجاست
از خدابرگشتگان همراز اهريمن شدند
دشمن حق مي خروشد دشمن باطل كجاست
همرهان رفتند و ره باريك و مقصد ناپديد
من به ياران كي رسم اي رهروان منزل كجاست
موج مي كوبد به كشتي مي كند دريا خروش
در دل شب راه را گم كرده ام ساحل كجاست
اين گواهان جمله سود خويش مي جويند و بس
دعوي خود با كه گويم شاهد عادل كجاست
هر كه را از ابلهان ديدم صلاي
عقل زد
وا شگفتا اي همه فرزانگان جاهل كجاست
درد خود با هر كه گفتم چاره را آسان گرفت
گر كه سهلت مينمايد كار ما مشكل كجاست ؟
عالم از ديوانه پر شد مردم عاقل كجاست
از خدابرگشتگان همراز اهريمن شدند
دشمن حق مي خروشد دشمن باطل كجاست
همرهان رفتند و ره باريك و مقصد ناپديد
من به ياران كي رسم اي رهروان منزل كجاست
موج مي كوبد به كشتي مي كند دريا خروش
در دل شب راه را گم كرده ام ساحل كجاست
اين گواهان جمله سود خويش مي جويند و بس
دعوي خود با كه گويم شاهد عادل كجاست
هر كه را از ابلهان ديدم صلاي
عقل زد
وا شگفتا اي همه فرزانگان جاهل كجاست
درد خود با هر كه گفتم چاره را آسان گرفت
گر كه سهلت مينمايد كار ما مشكل كجاست ؟
پسر گمشده ام
مرغك زخمي من
فصل زيباي بهار
وقت پرواز تو در عرصه ي صحرا ها بود
ليك بال تو شكست
خواستي نغمه زن باغ بهاران باشي
خشم توفان خزان
گلوي نغمه سرايت را بست
پس گمشده ام
تو بگو من چه كنم با غم داغ بزرگ
من تنها چه كنم ؟
مرغكم پر زد و رفت
سينه ام چون قفسي است
بي پرنده قفس خالي خود را چه كنم
پسرم مرد و به چشمم همه باغ است خزان
سينه مي سوزد از اين داغ خدايا چه كنم
مرغك من پر خون الودت
همزبان دل تنهاي منست
نغمه ي خاموشت
لحظه ي تنهايي
تسليت گوي دلم در همه شب هاي منست
مرغك خاموشم
همه شب زمزمه پرداز توام
در سكوت شب خود تشنه ي آواز توام
مرغك خون آلود
سوي كاشانه بيا
پر بزن منتظر لحظه ي پرواز توام
فصل زيباي بهار
وقت پرواز تو در عرصه ي صحرا ها بود
ليك بال تو شكست
خواستي نغمه زن باغ بهاران باشي
خشم توفان خزان
گلوي نغمه سرايت را بست
پس گمشده ام
تو بگو من چه كنم با غم داغ بزرگ
من تنها چه كنم ؟
مرغكم پر زد و رفت
سينه ام چون قفسي است
بي پرنده قفس خالي خود را چه كنم
پسرم مرد و به چشمم همه باغ است خزان
سينه مي سوزد از اين داغ خدايا چه كنم
مرغك من پر خون الودت
همزبان دل تنهاي منست
نغمه ي خاموشت
لحظه ي تنهايي
تسليت گوي دلم در همه شب هاي منست
مرغك خاموشم
همه شب زمزمه پرداز توام
در سكوت شب خود تشنه ي آواز توام
مرغك خون آلود
سوي كاشانه بيا
پر بزن منتظر لحظه ي پرواز توام