رويِ دريايِ هراسانگيز وز فرازِ برجِ باراندازِ خلوت مرغِ باران ميكشد فريادِ خشمآميز
و سرودِ سرد و پُرتوفانِ دريايِ حماسهخوان گرفته اوج
ميزند بالايِ هر بام و سرايي موج
و عبوسِ ظلمتِ خيسِ شبِ مغموم
ثقلِ ناهنجارِ خود را بر سكوتِ بندرِ خاموش ميريزدــ
ميكشد ديوانهواري |
| در چنين هنگامه |
| | رويِ گامهايِ كُند و سنگيناش |
پيكري افسرده را خاموش.
مرغِ باران ميكشد فرياد دائم:
| ــ | عابر! اي عابر! |
| | جامهات خيس آمد از باران. |
| | نيستات آهنگِ خفتن |
| | يا نشستن در برِ ياران؟... |
ابر ميگريد
باد ميگردد
و به زيرِ لب چنين ميگويد عابر:
| ــ | آه! |
| | رفتهاند از من همه بيگانهخو با من... |
| | من به هذيانِ تبِ رويايِ خود دارم |
| | گفتگو با يارِ ديگرسان |
| | كاين عطش جز با تلاشِ بوسهيِ خونينِ او درماننميگيرد. |
اندر آن هنگامه كاندر بندرِ مغلوب
باد ميغلتد درونِ بسترِ ظلمت
ابر ميغرد وز او هر چيز ميماند به ره منكوب،
مرغِ باران ميزند فرياد:
| ــ | عابر! در شبي اينگونه توفاني |
| | گوشهيِ گرمي نميجويي؟ |
| | يا بدين پرسندهيِ دلسوز |
| | پاسخِ سردي نميگويي؟ |
ابر ميگريد
باد ميگردد
و به خود اينگونه در نجوايِ خاموش است عابر:
| ــ | خانهام، افسوس! |
| | بيچراغ و آتشي آنسان كه من خواهم، خموش و سرد و تاريك است. |
رعد ميتركد به خنده ازپسِ نجوايِ آرامي كه دارد با شبِ چركين
وز پسِ نجوايِ آراماش
سردخندي غمزده، دزدانه، از او بر لبِ شب ميگريزد
ميزند شب با غماش لبخند... مرغِ باران ميدهد آواز:
| ــ | اي شبگرد! |
| | از چنين بينقشهرفتن تن نفرسودت؟ |
ابر ميگريد
باد ميگردد
و به خود اينگونه نجواميكند عابر:
| ــ | با چنين هر در زدن، هر گوشه گرديدن، |
| | در شبي كهش وهم از پستانِ چونان قير نوشد زهر، |
| | رهگذارِ مقصدِ فردايِ خويشام من... |
| | ورنه در اينگونه شب اينگونه باران اينچنين توفان |
| | كه تواندداشت منظوري كه سودي در نظر با آن نبنددنقش؟ |
| | مرغِ مسكين! زندهگي زيباست |
| | خورد و خفتي نيست بيمقصود |
| | ميتوان هرگونه كشتي راند بر دريا: |
| | ميتوان مستانه در مهتاب با ياري بلم بر خلوتِ آرامِ دريا راند |
| | ميتوان زيرِ نگاهِ ماه با آوازِ قايقران سهتاري زد لبي بوسيد. |
| | ليكن آن شبخيزِ تنپولاد ماهيگير |
| | كه به زير چشمِ توفان برميافرازد شراعِ كشتيِ خود را |
| | در نشيبِ پرتگاهِ مظلمِ خيزابهايِ هايلِ دريا |
| | تا بگيرد زاد و رودِ زندهگي را از دهانِ مرگ، |
| | مانده با دنداناش آيا طعمِ ديگرسان |
| | از تلاشِ بوسهيي خونين |
| | كه به گرماگرمِ وصلي كوته و پردرد |
| | بر لبانِ زندهگي دادهاست؟ |
|
| | مرغِ مسكين! زندهگي زيباست... |
| | من درين گودِ سياه و سرد و توفاني نظر با جستوجويِ گوهري دارم |
| | تاركِ زيبايِ صبحِ روشنِ فردايِ خود را تا بدان گوهر بيارايم. |
| | مرغِ مسكين! زندهگي، بيگوهري اينگونه، نازيباست! |
اندر آن سرمايِ تاريكي
كه چراغِ مردِ قايقچي به پشتِ پنجره افسرده ميماند
و سياهي ميمكد هر نور را در بطنِ هر فانوس
وز ملالي گنگ
دريا |
| در تبِ هذيانياش |
| | با خويش ميپيچد، |
وز هراسي كور
پنهانميشود |
| در بسترِ شب |
| | باد، |
وز نشاطي مست
وز نهيبي سخت
در پناهِ قايقي وارون پيِ تعمير بر ساحل
بينِ جمعي گفتگوشان گرم
شمعِ خردي شعلهاش بر فرق ميلرزد.
ابر ميگريد
باد ميگردد
وندرين هنگامه |
| رويِ گامهايِ كُند و سنگيناش |
باز مياِستد ز راهاش مرد،
وز گلو ميخواند آوازي كه |
| ماهيخوار ميخواند |
| | شباهنگام |
| | | آن آواز |
| | | | بر دريا |
پس ، به زيرِ قايقِ وارون
با تلاشاش از پيِ بِهزيستن، اميد ميتابد به چشماش رنگ
ميزند باران به انگشتِ بلورين |
| ضرب |
| | با وارونشده قايق |
ميكشد دريا غريوِ خشم
ميخورد شب |
| بر تن |
| | از توفان |
| | | به تسليمي كه دارد |
| | | | مشت |
ميگزد بندر
با غمي انگشت.
تا دلِ شب از اميدانگيزِ يك اختر تهيگردد
ابر ميگريد
باد ميگردد...