در چشمِ بي‌نگاه‌اش افسرده رازهاست

افسونِ نغمه‌هاي شبان‌گاهِ عابران
اشباحِ بي‌تكان و خموش و فسرده را
از حجره‌هايِ جن‌زده‌يِ اندرونِ او
يك‌دم نمي‌رماند.

از آن بلندجاي ــ كه كبرش نهاده‌است ــ
جز سويِ هيچِ كورِ پليدش نگاه نيست.
و بر لبانِ او
از سوزِ سرد و سركشِ غارت‌گرِ زمان
آهنگِ آه نيست...

شب‌ها سحر شده‌ست
رفته‌ست روزها،
او بي‌خيال ازين‌همه ليكن
از خلوتِ سياهِ وجودي [كه نيست‌اش اسبابِ بودني]
پر بازكرده‌است،
 

پروازكرده‌است.

زين روست نيز شايد اگر گاه، چشمِ ما
بيند به پرده‌هايِ نگاه‌اش‌ــسپيد و مات‌ــ
وهمي شكفته را.

يا گاه‌گوشِ ما بتواند عيان‌شنيد
هم از لبانِ خامش و تودار و بسته‌اش
رازي نگفته را...