بيابان را، سراسر، مه گرفته‌ست.
چراغِ قريه پنهان است
موجي گرم در خونِ بيابان است
چراغِ قريه پنهان است
موجي گرم در خونِ بيابان است
| بيابان، خسته | ||||
| لب‌بسته | ||||
| نفس‌بشكسته | ||||
| در هذيانِ گرمِ مه، عرق‌مي‌ريزدش آهسته | ||||
| از هر بند. |
| «ــ | بيابان را سراسر مه گرفته‌ست. [مي‌گويد به خود، عابر] |
| سگانِ قريه خاموش‌اند. | |
| در شولايِ مه پنهان، به خانه مي‌رسم. گُل‌كو نمي‌داند. مرا ناگاه در درگاه مي‌بيند. به چشم‌اش قطره‌اشكي بر لب‌اش لب‌خند، خواهد گفت: | |
| «ــ | بيابان را سراسر مه گرفته‌ست... با خود فكرمي‌كردم كه مه گر هم‌چنان تا صبح مي‌پاييد مردانِ جسور از خفيه‌گاهِ خود به ديدارِ عزيزان بازمي‌گشتند.» |
| بيابان را | ||
| سراسر | ||
| مه گرفته‌ست. |
چراغِ قريه پنهان است، موجي گرم در خونِ بيابان است.
| بيابان، خسته لب‌بسته نفس‌بشكسته در هذيانِ گرمِ مه | |
| عرق‌مي‌ريزدش آهسته از هر بند... |