نه به‌خاطرِ جنگل‌ها نه به‌خاطرِ دريا
به‌خاطرِ يك برگ
 

نه به‌خاطرِ ديوارها ــ به‌خاطرِ يك چپر
نه به‌خاطرِ همه انسان‌ها ــ به‌خاطرِ نوزادِ دشمن‌اش شايد
نه به‌خاطرِ دنيا ــ به‌خاطرِ خانه‌يِ تو
به‌خاطرِ يقينِ كوچك‌ات
كه انسان دنيايي است

به‌خاطرِ آرزويِ يك لحظه‌يِ من كه پيشِ تو باشم
به‌خاطرِ دست‌هايِ كوچك‌ات در دست‌هايِ بزرگِ من
و لب‌هايِ بزرگِ من
بر گونه‌هايِ بي‌گناهِ تو

به‌خاطرِ پرستويي در باد، هنگامي كه تو هلهله‌مي‌كني
به‌خاطرِ شبنمي بر برگ، هنگامي كه تو خفته‌اي
به‌خاطرِ يك لبخند
هنگامي كه مرا در كنارِ خود ببيني

به‌خاطرِ يك سرود
به‌خاطرِ يك قصه در سردترينِ شب‌ها تاريك‌ترينِ شب‌ها
به‌خاطرِ عروسك‌هايِ تو، نه به‌خاطرِ انسان‌هايِ بزرگ
به‌خاطرِ سنگ‌فرشي كه مرا به تو مي‌رساند، نه به خاطرِ شاه‌راه‌هايِ دوردست

به‌خاطرِ ناودان، هنگامي كه مي‌بارد
به‌خاطرِ كندوها و زنبورهايِ كوچك
به‌خاطرِ جارِ سپيدِ ابر در آسمانِ بزرگِ آرام

به‌خاطرِ تو
به‌خاطرِ هر چيزِ كوچك هر چيزِ پاك برخاك‌افتادند
به‌يادآر
عموهاي‌ات را مي‌گويم
از مرتضا سخن‌مي‌گويم.

وز فرازِ برجِ باراندازِ خلوت مرغِ باران مي‌كشد فريادِ خشم‌آميز

و سرودِ سرد و پُرتوفانِ دريايِ حماسه‌خوان گرفته اوج
مي‌زند بالايِ هر بام و سرايي موج

و عبوسِ ظلمتِ خيسِ شبِ مغموم
ثقلِ ناهنجارِ خود را بر سكوتِ بندرِ خاموش مي‌ريزدــ

پيكري افسرده را خاموش.

مرغِ باران مي‌كشد فرياد دائم:

ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به زيرِ لب چنين مي‌گويد عابر:

ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به خود اين‌گونه در نجوايِ خاموش است عابر:

مرغِ باران مي‌دهد آواز:

ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به خود اين‌گونه نجوامي‌كند عابر:

وز هراسي كور
 

وز نشاطي مست
 

وز نهيبي سخت
 

در پناهِ قايقي وارون پيِ تعمير بر ساحل
بينِ جمعي گفتگوشان گرم
شمعِ خردي شعله‌اش بر فرق مي‌لرزد.

ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد

باز مي‌اِستد ز راه‌اش مرد،
 

پس ، به زيرِ قايقِ وارون
با تلاش‌اش از پيِ بِه‌زيستن، اميد مي‌تابد به چشم‌اش رنگ

مي‌كشد دريا غريوِ خشم
 

مي‌گزد بندر
با غمي انگشت.

تا دلِ شب از اميدانگيزِ يك اختر تهي‌گردد
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد...

از زرهِ جامه‌تان اگر بشكوفيد
بادِ ديوانه
يالِ بلندِ اسبِ تمنا را
آشفته كردخواهد...

دخترانِ رودِ گل‌آلود!
دخترانِ هزار ستونِ شعله به تاقِ بلندِ دود!
 

در باغِ راز و خلوتِ مردِ كدام عشق‌ــ
 

عطرِ لغاتِ شاعر را تاريك‌مي‌كنند.

از زخمِ قلبِ آمان‌جان
در سينه‌يِ كدامِ شما خون چكيده‌است؟

پستان‌ِتان، كدامِ شما
گل‌داده در بهارِ بلوغ‌اش؟
لب‌هاي‌ِتان كدامِ شما
 

در كامِ او شكفته، نهان، عطرِ بوسه‌يي؟

شب‌هايِ تارِ نم‌نمِ باران‌ــكه نيست كارــ
اكنون كدام‌يك ز شما
بيدارمي‌مانيد
در بسترِ خشونتِ نوميدي
در بسترِ فشرده‌يِ دل‌تنگي
در بسترِ تفكرِ پُردردِ رازِتان
 

تا ديرگاه، شعله‌يِ آتش را
در چشمِ بازِتان؟

بينِ شما كدام
 

چراغِ قريه پنهان است، موجي گرم در خونِ بيابان است.
 

و آن‌گاه بانويِ پُرغرورِ عشقِ خود را ديدم
در آستانه‌يِ پُر نيلوفرِ باران،
كه پيرهن‌اش دست‌خوشِ بادي شوخ بود.

و آن‌گاه بانويِ پرغرورِ باران
در آستانه‌يِ نيلوفرها،
كه از سفرِ دشوارِ آسمان بازمي‌آمد.

اشكِ آن شب لب‌خندِ عشق‌ام بود.

من دردِ مشترك‌ام
مرا فرياد كن.

نام‌ات را به من بگو
دست‌ات را به من بده
حرف‌ات را به من بگو
قلب‌ات را به من بده
من ريشه‌هايِ تو را دريافته‌ام
با لبان‌ات برايِ همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هاي‌ات با دستانِ من آشناست.

در خلوتِ روشن با تو گريسته‌ام
برايِ خاطرِ زنده‌گان،
و در گورستانِ تاريك با تو خوانده‌ام
زيباترينِ سرودها را
زيرا كه مرده‌گانِ اين سال
عاشق‌ترينِ زنده‌گان بوده‌اند.

زيرا كه من
ريشه‌هايِ تو را دريافته‌ام
زيرا كه صدايِ من
با صدايِ تو آشناست.

شاخه‌ها را از ريشه جدايي نبود
و بادِ سخن‌چين
با برگ‌ها رازي چنان نگفت
كه بشايد.

دوشيزه‌يِ عشقِ من مادري بيگانه است
و ستاره‌يِ پرشتاب
در گذرگاهي ماءيوس
بر مداري جاودانه مي‌گردد.

و آن‌گاه به خورشيد شك كردم كه ستاره‌گان را
هم‌چون كنيزكانِ سپيدرويي
در حرم‌خانه‌يِ پُرجلال‌اش نهان‌مي‌كرد.

ديوارها زندان را محدود مي‌كند
 

ميانِ دو زندان
درگاهِ خانه‌يِ تو آستانه‌يِ آزادي است
 

به قبولِ يكي از آن دو
از خود اختياري نيست!

مردمي،
و فريادي از اعماق:

افسونِ نغمه‌هاي شبان‌گاهِ عابران
اشباحِ بي‌تكان و خموش و فسرده را
از حجره‌هايِ جن‌زده‌يِ اندرونِ او
يك‌دم نمي‌رماند.

از آن بلندجاي ــ كه كبرش نهاده‌است ــ
جز سويِ هيچِ كورِ پليدش نگاه نيست.
و بر لبانِ او
از سوزِ سرد و سركشِ غارت‌گرِ زمان
آهنگِ آه نيست...

شب‌ها سحر شده‌ست
رفته‌ست روزها،
او بي‌خيال ازين‌همه ليكن
از خلوتِ سياهِ وجودي [كه نيست‌اش اسبابِ بودني]
پر بازكرده‌است،
 

پروازكرده‌است.

زين روست نيز شايد اگر گاه، چشمِ ما
بيند به پرده‌هايِ نگاه‌اش‌ــسپيد و مات‌ــ
وهمي شكفته را.

يا گاه‌گوشِ ما بتواند عيان‌شنيد
هم از لبانِ خامش و تودار و بسته‌اش
رازي نگفته را...