برايِ پروينِ دولت‌آبادي

 
شب
  با گلويِ خونين
    خوانده‌ست
      ديرگاه.

 

دريا
  نشسته سرد.

 

يك شاخه
  در سياهي‌يِ جنگل
    به سويِ نور
فرياد مي‌كشد

 

 

X