اي برادر اي فدايت جان من

اي كه بودي عشقم و سامان من

زنبت آمد به بالينت دگر

سر گذار اينك تو بر دامان من

سر زخون بردار و زينب را نگر

تيره شد دنيا پيش چشمان من

علقمه شد قتلگاهت نازنين

اي برادر اي مه تابان من

يا ابوفاضل ، علمدار حسين

اي اميدم دردم و درمان من

چشم خود بگشا كه آمد زينبت

بي تو اين دنيا شود زندان من

دست خود اينك به آغوشم سپار

تا زند بوسه لب عطشان من

بعد تو عباس من پشتم شكست

تير غم بنشسته چون بر جان من

مشك بي آبت برم تا خيمه گاه

گو چه سازم با همه طفلان من

شد حسينم بي تو تنها و غريب

آتشي افتاده بر دامان من

زينب از داغت به خاك غم نشست

خون ببارد ديده گريان من

چون «رها» شد جانت از زندان تن

مي­شود دنيا همه زندان من